Het had ook anders kunnen zijn.
Anders in de zin van alles zeggen..
Anders in de zin van komen en nooit meer gaan..
Anders in de zin van niet zo stiekem verliefd..
Alles had er dan anders uit gezien,
Alles had dan anders uitgepakt.

Geen tranen, geen bloed, geen ruzie’s..
Niet het gevoel van in de weg staan..
Niet stiekem in m’n hart te moeten genieten..
En niet te hoeven vechten om toch door te kunnen gaan.
Door gaan met mijn eigen leven,
worstelen door mijn pijn..
Wetend dat jij mij eigelijk geen liefde zal geven.
Het had ook anders kunnen zijn...

Het is uit tussen jou en je vriendin,,
eindelijk zou ik mijn kans kunnen grijpen..
Maar het is te laat.. Het heeft geen zin..
Ik kan mezelf wel dood knijpen!
Toch blijf je in mijn hoofd zweven..
Heb ik dit verdiend?
Ik wil zo graag mét jou leven!
Ik had je alles eerder moeten zeggen,
je moeten vertellen van mijn pijn..
Maar ik durfde het niet uit te leggen..
Het had dus ook anders kunnen zijn...

Ik heb je verteld, ik vind je leuk..
Leuker dan ik iemand anders vind..
Iets te laat heb ik het je laten weten..
Want je hebt nu alweer met een ander kind..
Ik ben jaloers, jaloers op haar..
Zei heeft jou wèl, maar wie heb ik?
Waarom geef je mij niet het gebaar,
waarom geen gebaar Nick?
Een gebaar dat hij mij leuk vind..
Waarom laat je het me niet zien, die ene blik!?
Dat hij eigelijk niets wil met dat kind,
dat hij toch ook wel iets in mij ziet..
Ik voelde me bij jou altijd zo fijn!
Waarom voelde jij hetzelfde nou niet?
Het had allemaal zo anders kunnen zijn…


Jou kan ik nooit meer vergeten lieve schat..
Jij blijft voor altijd in mijn hart!