Oude kruiden en eenzaamheid
Alleen gelaten,
Ik waakte over haar lichaam
als een vlam over zijn kaars
ik balsemde haar huid
zo zacht als wolk
sprenkelde haar lippen
als lichte regenval
in de grotten
van mijn eenzaamheid
bood ik weerstand
aan de dood
Ik kamde haar haren
tot zij krulden
als varkensstaart
ik wikkelde haar lijf
in linnen en linten
dompelde haar voeten
in oliebaden en rozenwater
gewend aan dag noch nacht
sprak ik tot haar
tot avondlaat
Tot ik eindelijk
met de klauwen van waanzin
mijn gezicht geselde
en mij van huid
en klank ontnam
ik met rode tranen
zwijgend toekeek
hoe zij verging in aarde
en nimmer meer
tot leven kwam
F.
Reacties op dit gedicht
| remie: | Donderdag, mei 12, 2005 18:48 |
| he bah....mummie van gemaakt????...liefs Remie | |
| milamber: | Donderdag, mei 12, 2005 15:32 |
| intens.. zeer krachtig (ontroerend) geschreven. Geschreven kunst van de bovenste plank! groetjes (en mijn diepe respect) kerwin |
|
| Oorlam: | Donderdag, mei 12, 2005 15:07 |
| zeer mooi | |
| Martine Gieze: | Donderdag, mei 12, 2005 14:39 |
| doodse stilte hier.....indrukwekkend mooi verwoord!! ik ervaar een ontroering... liefs,Mart |
|
| de nifter: | Donderdag, mei 12, 2005 13:56 |
| I salute you | |
| sunset: | Donderdag, mei 12, 2005 13:51 |
| Poe hé. Rakend, scherp en pijnlijk voelbaar. Liefs (en mijn warme genegenheid) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||