De wind zou niet liggen
Haar ogen
schenen dwars
door duister en licht
over afstand en tijd
scheurde vlees en brak botten
had de ziel
verstand vervreemded bevrijd
Haar stem
sneed ongeremd los
alle banden
van bewolkt gemoed
als harpenklanken
van melodische ode
die de morgen begroet
Haar lippen
bewogen believend
fluisterde ongehoord
woorden hopeloos verloren
als zachte maanreflectie
zilver in het blauw
op heldere ochtend geboren
Haar verlangen
in gelaat verborgen
nam tastbare vorm
maar dwarrelde ongericht
en vluchtig verwaaiend
als een blad in de storm
De wind zou niet gaan liggen
en de zon brak nimmer door
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||