ze viel, valt, sprong...
Daar zat ze dan,
even luchtje scheppen,
uit het openstaande raam,
derde verdieping,
grijze dag.
Rot leven,
wil ze alles vergeten,
mist voor haar ogen
door de tranen.
Concentreert zich weer,
op beneden,
zachte vingers glijden
over haar rug,
tellen haar wervels.
zachte troostende vingers,
zoet verlangen.
Ziel springt,
spring uit het raam.
Zachte vingers,
vormen een vlakke hand,
twee onzichtbare handen,
duwe haar het raam uit,
ze valt,
valt en valt,
telkens weer opnieuw.
Ze slaat tepletter tegen de grond,
drie verdiepingen beneden,
haar ziel stijgt op,
luistert naar in de verte
luidende sirene ...
Ze knielen bij haar neer,
ze nemen haar hand,
huilen tranen,
nemen haar pijn over,
de onzichtbare handen
sleuren haar mee,
naar de hel,
naar de hemel,
naar nergens.
Reacties op dit gedicht
| St3f4NiXxX: | Woensdag, mei 25, 2005 20:36 |
| heb er geen woorden voor zo mooj.. | |
| Quando: | Zaterdag, mei 14, 2005 23:20 |
| echt heel mooi geschreven. maar het is niet de oplossing.. nooit de oplossing. probeer vol te houden, er is altijd wel een andere weg. liefs, Kim |
|
| Dindy: | Zaterdag, mei 14, 2005 21:50 |
| Wauw.....heel erg mooi verwoord. Ik ben er helemaal stil van hoe je dat zo neer kunt zetten. Heel veel sterkte Kuzz en knuff Dindy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *broken hope* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||