Ik zit nu op de bank, want slapen kan ik niet
Ik voel me verdrietig, en heb verdriet
Ik vraag om aandacht, maar ik stoot je blijkbaar af
Vandaag met je familie erbij, poef paf

Stond ik even voor aap
Recht voor mijn raap
Harde woorden uit jouw mond
Ze waren doordringend van de hemel tot de grond

Ja ik wist wel dat je soms hard kon zijn
Maar dit doet extra veel pijn
Niemand die me ook maar steunt
Iedereen die maar op je leunt

Verwacht dat je altijd spraakzaam en vrolijk bent
Deze kant zijn ze niet van me gewend
Heel stil, teruggetrokken en verlegen
Waar moet dit heen, langs welke wegen

Ik ben verdrietig, door jouw woorden
Woorden die uit jouw mond ontspoorde,
Woorden die zinnen maken
Die mij afkraakten

Wat moet ik hier nou mee
De ene wond nog niet weg,
Of ik heb alweer een snee
Goh meid, wat heb je toch een pech

Ligt het aan mij
Doe ik dit mezelf aan
Of aan jou, jij
Ploep, alweer een traan,

Een traan omdat ik niet zien wil
Dat het jouw woorden waren
Die woorden, koud en kil
Lieverd je raakt gevoelige snaren

Snap je niet dat ik geen zeikerd wil zijn
Snap je niet dat ik niet alles raden kan
Ik ben bij je want dat vind ik fijn,
Maar die dingen die je zegt, komen als klappen an.

Dan denk ik ja ik ben het maar
En ik kan veel hebben hoor echt waar
Maar er komt een keer
Dan word het me teveel, doet het me te zeer…