Gister met Dana op et strand met een fles wijn.
Ze had et ineens over anderhalf jaar geleden, toen ik leefde met pijn.
Ze had et er over dat ik midden in de nacht ruzie met je had.
Dat weet ik nog heel goed, ik zie et zo voor me dat ik jankend op een stoel zat.
Liep altijd achter je aan maar het was niet terrecht.
Je stelde je altijd aan en je verhaaltjes waren niet echt.
Achteraf denk ik hoe kon ik nou zo stom zijn om in jou te geloven.
Maar ik was zo in de verliefd, dat ik jou slechte kant opzij had geschoven.
Wilde er niet bij nadenken en heb jou altijd vergeven.
Zo'n spijt heb ik er van, ik wil nooit meer met iemand zo leven.
Jij bent de oorzaak die mijn leven TOEN heeft verkloot.
Ik vol verdriet en mijn polsen van bloed helemaal rood.
Je weet werkelijk waar niet hoe ik me voelde.
Ik weet ook helemaal niet of je het allemaal zo bedoelde.
Ik heb altijd in jou gelooft maar het was allemaal fake.
Ik voelde me altijd zo gelukkig als in je ogen keek.
Toen ik jou kwijt raakte was ik hulpeloos en wou niks meer.
School niet afgemaakt omdat ik aan jou moest denken elke keer.
Dat alles is voorbij en sta weer op het rechte pad met een lieve vriend.
Na die klote tijd vind ik zelf wel dat ik dat heb verdiend!