(17-5-'05)

Eenzaam voel ik mij op dit moment,
eenzaam en alleen!
Geen geluiden niks, er is alleen de stilte... En ik.
Een rotgevoel dat ik niet hoor te voelen, ik heb er geen reden toe...
Toch heeft t me even gegrepen het gevoel van:
Ik voel me zo eenzaam, ik ben zo moe...
Moe van alles om me heen en het leven dat nu zo gaat.
Bevangen door de eenzaamheid,
die ondanks alles een best bittere smaak achter laat...
Ergens weet ik het wel, maar begrijp ik niet helemaal goed waarom!
Ik heb nu nml een goed leven
met veel goede mensen en liefde om me heen.
Vraag maar rond ze zullen het beamen de mensen, menigéén.
En toch voel ik me nu even zo rot...
Toch malen er teveel dingen door mijn hoofd,
dingen waar ik anders onbewust mee bezig ben.
Ze steken nu even de kop op!
Die dingen die rondspoken in mijn gedachten,
die zijn nu even op hun TOP!
Ze geven me het rotgevoel dat ik liever niet wil voelen,
maar toch moet ondergaan...
Een moment van eenzaamheid,
een ellendig gevoel met een bittere smaak.
Maar no worries, het gaat zo wel weer over.
Daar heb ik nml zelf de hand in, dat is mijn taak.
Zorgen dat de eenzaamheid niet de overhand neemt,
zorgen dat het niet een dagelijks probleem word...
Dat is niet zo heel moeilijk gellukkig,
want daarvoor zijn die momenten veels te kort!!!