...


Ik sloeg een wolk van zachte zuchten
toen ik over een hoge Alp marcheerde
die de bron van de grote Rijn moest zijn
en terwijl ik daar even stil stond,
sprak ik uit de hoogte, O dochter der deugden,
in U doop ik mijn veer. Aan u alleen, rivier,
dank ik nu mijn woordenstroom!
toen in het zwijgen mijn hoofd zich langzaam vulde
met de verrukkelijkste woorden
die in deze wereld geschreven kon,
dankte ik de kronkelende natte vrouw die spoedig
de moeder der aarde zal bekomen, en kuste haar
als broeder, als de zoon der zonde

Beneden werd de wereld kleiner,
de hemel boven mij, steeds groter
ik zag nog geen sterren daar de nacht
nog niet was gevallen, wel stond ik
in de schaduw van de berg, die zo hoog oogde,
dat haar duisternis mij haast in slaap wiegde
als een donkere kribbe, maar het pad
was nog goed begaanbaar en hielt mij op de been
met de vallende Rijn als trouwe gids en kompas
voelde ik mij sterk en hielt zo nu en dan ook rust,
om te kunnen rijmen

Na enkele uren zo de hoge Alp betreden te hebben
begon het eerste afzien. De dorst die ik kreeg
was wellicht minder erg dan het moeten weerstaan
van het smeltende ijswater dat langs mij stroomde
net zoals een kat naar het spek tracht te happen
dat zo dwaas voor hem is gebonden,
zo verlangde ik naar dat zuivere water
maar weerstond haar met dappere lippen
maar vreesde dat de grote dorst nog moest komen
en ik dacht aan oude vrienden die trouw van hart
met hun moedige monden mij kusten
toen ik mijn reis naar wijsdom ondernam

...



F.