de schreeuw
ze dacht dat niemand haar zag,
volgens haar was ze een geest,
zelden hoorde je haar mooie lach,
en toen was ze er geweest...
van binnen klonk een schreeuw,
alleen ik kon ze horen,
haar hart was bedolven onder de sneeuw,
haar hart was kompleet bevroren...
En dan schreeuwde ze het uit
ze werd een onzichtbare geest,
enkel ik maakte geluid,
al de anderen vierden feest...
ze leeft in mijn hart, dat verlaat ze nooit,
want de laatste schreeuw is altijd het mooist...
Reacties op dit gedicht
| D___ionne: | Donderdag, mei 19, 2005 19:53 |
| haay haay, wauw nice gedicht!! Het is goed dat ze nu in je hart voortleeft, This natuurlijk wel anders! Maar ik denk dat ze er blij mee is.. kus kus |
|
Over dit gedicht
| Auteur: squishy | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||