zit hier vol verdriet woede angst,
weten dat dat mes er licht,
maar kan het niet pakken,
het mag niet,
niet van jou en van mezelf,
alles bij elkaar schreeuwen,
zo'n verlangen,
het liefst mezelf helemaal open te snijden,
het mes het is zo ongeveer mijn vriend,
zo mooi scherp zilver en zwart,
hoe zou het voelen,
die punt die over me arm heen krast?
ik mag het neit pakken,
een keertje nog?
nee niet doen,
de laatste keer dan?
en dan niet meer?
dan hou ik er mee op,
als dat kon...