Tot in de eeuwigheid
Sluit mijn ogen en proef de eenzaamheid,
die schimmig om me heen hangt, nu,
beroep me op de ervaringen als mens,
maar mijn geheugen laat me zitten,
ik heb nooit betaald voor het leven,
ondanks genoten en geproefd elke dag,
eveneens geen rouwrandjes rondom mijn nagels,
die verwerkt moeten worden
Lees de krant en voel de onmacht,
wij hebben een prachtmens verloren,
fantaseer een tijd dat ook mijn naam diepzwart gedrukt staat,
zodat ik de eeuwigheid ik kan gaan,
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||