Ik heb niets tekort,
heb een toffe familie en veel vrienden.
Maar toch is er die harde leegte,
het gemis van 1 vriend.
Ik kan erbij gaan wanneer ik wil,
maar toch durf ik zelf die eerst stap niet te zetten,
uit angst om afgeblafd te worden,
ik mis hem heel erg, maar ben te koppig en te bang om toe te geven.
Ik bereid altijd voor wat ik ga zeggen,
tot het moment er is...dan wil zou ik zo graag willen wegvluchten.
Zelf durf ik niet bij hem te gaaan,
ik vraag het altijd aan anderen of ze hem iets willen gaan zeggen.
Wanneer houdt het nu eindelijk eens op?
Wanneer wordt het terug als voorheen, als toen we wel een gat in de lucht zouden springen als we elkaar zagen?
Wanneer wordt die harde leegte terug opgevuld?
Zoveel vragen maar gaan antwoord...