Waarom jullie en ik niet

Tranen van verdriet
Vloeien langs m’n gezicht
En ik kan er niets aan doen
Zoveel inwendige pijn
Ik zou het willen uitschreeuwen
Maar ik kan het niet

Mensen waarvan ik hou
Raak ik één voor één kwijt
Ik ga steeds meer en meer kapot
Ik kan dit niet meer
Ik word telkens opnieuw gekwetst
Ze beseffen niet hoe erg ze me raken

Ik ben degene die alles maar moet begrijpen
Aan mij denken ze niet
Soms vraag ik me af
Waar zijn vrienden voor
Ze kwetsen
Keer op keer

Ik wil best luisteren
En helpen waar ik kan
Maar waarom is het zo vaak
Geven, zonder krijgen
Met enkel nemen
Daar kom je toch nergens mee

Ja jullie…
Jullie raken vooruit
Maar ik blijf staan
Op de plek waar ik ben achtergelaten
Opnieuw die vraag
Waarom?

Geschreven door

[Janneke]

Reacties op dit gedicht

[Janneke] vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Freyke:	Zaterdag, augustus 25, 2001 19:22
Hey zusje, voelt gij u dan echt zo slecht? Uw gedichtjes zen echt vree mooi! Ma als ge u echt zo voelt da vind ek da wel erg zenne! Kweet da ge veel moet luisteren na mij, ma ik probeer ook men best te doen voor u te helpen zenne! khoop echt da ge u vlug beter voelt zenne! kzie u graag zusje, dada xxxxxxxxxxxxx. Miss you!

Robski:	Zaterdag, augustus 25, 2001 17:08
Geven, zonder krijgen... klinkt heel bekend.. :( Liefs, Rob

Over dit gedicht

Auteur: [Janneke]
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 25 augustus 2001
Thema's: [Eenzaamheid] [Onzekerheid] [Verdriet]