Zwarte band
Zwarte band
Ze sloeg een arm om hem heen, wist niks te zeggen
de sporen van verleden waren diep ingesleten
bijna vergeten, als fossielen in het zand
ondergesneeuwd was de hoop die tranen stelpt
ze kon alleen maar troosten in vurige verlangens
Ze aaide hem over zijn bol, en zuchtte
kraters van verdriet sloegen in op al zijn liefde
en de tranen in zijn ogen zeiden meer;
dan ooit een boek zou kunnen zeggen
zo voelbaar pijnlijk keek hij haar aan en kniesde
volgezogen als een spons met tranen van oneerlijkheid
Ze gaf hem zacht een kusje, op zijn wang
deelde haar pijn, zo kwetsbaar en fragiel
als porselein dat elk moment kon breken
maar de warmte van hun band bracht kracht, zo sterk
dat het verdriet langzaam naar de achtergrond week
Reacties op dit gedicht
| dol-fijn: | Maandag, mei 23, 2005 08:49 |
| wauw...mooi gedaan :-) | |
| Lia : | Zondag, mei 22, 2005 17:17 |
| mooi gedicht van je Tommie.. knuf,Lia | |
| Scheermesjuh: | Zondag, mei 22, 2005 17:09 |
| Welkom bij de nieuwe show van Ernst, Bobby & de Rest!!!! (nou en?) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tommie1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Pieps | ||
| Gepubliceerd op: 22 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||