Terwijl trachten helder te denken
Een prioritaire vorm aanneemt
In de oneindige cyclus van
Slecht aaneengenaaide momenten
Die mijn leven opmaken
Tracht ik vluchtige hersenspinsels
Tot een vol web van gedachten
Waardig aan een mens
Te weven
De nutteloosheid
De leegheid
En het falen van de massa
Vallen steeds meer op
En door een slag
Met een hamer vol ego
Ontpop de cocon zich
En komt de gevleugelde eenzaamheid
Uit zijn klamme schuilplaats
Klaar om de leegte te vergroten