Kun je begrijpen, van alle gevoelens in je bestaan,
Dat het je raakt, met vastpakken of het laten gaan.
Daardoor groeit dat kleine beetje tot iets groots,
Ik kijk er naar uit van achter het raam,
Daarbuiten is een levensweg voor mij niet te begaan,
Mijn lichaam reageert teveel in die stilte zo doods.
Toch heeft die natuur mij aangetrokken,
Die prikkels hebben mij tot denken gezet,
Er is iets achter dat verleden in brokken,
Ik loop tussen de spleten van verzet,
Alles lijkt nu weer op mij te storten,
Dagen lijken langer als ze verkorten,
Het groeit en doordringt deze spleten,
Iemand heeft op mijn steen gezeten.
Het was zwaar maar nu geen last,
Want ik zie de wortels sterker worden,
Het kijkt zo apart, maar het past,
Te mooi om er iets van te verwoorden,
Nu nog een stap om het bij me te houden,
Groeien we samen uit tot in de diepste wouden.
Niemand wetend dat dit gaat lukken,
Maar wie weet zal het zicht de dagen plukken…
Geïnspireerd door Myrte