Alles zwijgt.
Mijn tranen vloeien
door een donker tranendal
naar beneden.
Zonder te weten
wanneer het valt
valt het in de rivier
van mijn smeekbeden.
Smekend om genade
voor jouw onverbiddelijke straf !
Je kijkt me aan...
maar zwijgt als het graf.
Ik kan het niet meer aan
en schreeuw het uit!
Hopend dat je niet slaat,
hopend op GEEN vuist,
maar een STEMgeluid....
Dan is de stilte
onverdraaglijk...
het is zo stil,
lijkt of alles zwijgt...
alles is zo vergangkelijk,
de vriendschap,
de liefde....
alles zwijgt.
door een donker tranendal
naar beneden.
Zonder te weten
wanneer het valt
valt het in de rivier
van mijn smeekbeden.
Smekend om genade
voor jouw onverbiddelijke straf !
Je kijkt me aan...
maar zwijgt als het graf.
Ik kan het niet meer aan
en schreeuw het uit!
Hopend dat je niet slaat,
hopend op GEEN vuist,
maar een STEMgeluid....
Dan is de stilte
onverdraaglijk...
het is zo stil,
lijkt of alles zwijgt...
alles is zo vergangkelijk,
de vriendschap,
de liefde....
alles zwijgt.
Reacties op dit gedicht
| mini: | Donderdag, augustus 30, 2001 01:24 |
| Ben even stil... Laat je niet doen, slaan is GEEN teken van liefde, echt niet! Tracht er met iemand over te praten, misschien dat dat helpt... VEEL STERKTE! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marilon | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 augustus 2001 | ||
| Thema's: | ||