Het kompas
De zingende wind
blies in vol ornaat
zijn overweldigend concert
een ode aan de stormgod
die de zee bemint
Dansend op de noten
verschenen de sirenen
tussen het witte schuim
dat uit de golven rees
Boven zwarte rosten
daar op de hoge kust
stonden ze vol verleiding
bespeelden o zo vaardig
de snaren van mans lust
Dodelijke schoonheid
gracieus gedragen
door die schimmen
in opgestoken mist
De oude grijze
had zich niet vergist
besloot niet te schuilen
bond zich niet aan de mast
en hield zijn oren onbedekt
Hij zou het horen
want wist hij opgewekt
het was de dood
die zo zoet bezongen werd
Het was het water
dat hem op zou eisen
tevreden met zijn lot
liet hij zijn kompas
voorbij de verre horizon wijzen
Reacties op dit gedicht
| Orphan Angel: | Woensdag, mei 25, 2005 06:07 |
| Waw... met kippenvel gelezen hoe berusting in het lot klinken kan... Bewondering voor je talent tot schetsen van beelden en gedachten. |
|
| Kuijlemans F.: | Woensdag, mei 25, 2005 03:41 |
| Dit.. dit .. dit is erg tof! Bijna stilmakend echter zo dat te weinig eer aan deze woorden geven. Hier dient niet gezwegen te worden, hier dient geschreeuwd en bejubbeld te worden! Met alle respect die mijn vingers onderdrukken kunnnen F. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||