Zoals de smarten trachten roeren
Harten gevend van verdriet
Ben jij in staat de mond te snoeren
En’t vergeven tot’ verschiet

De bloemen werken als de harten
Eenmaal open is de geest
Van hen die bloeien reeds geopend
En weer terug van weggeweest

Veel gevaren zijn doorstaan
Door hen die daarvoor open waren
Nu bereid om heen te gaan
En nimmer weder uit te varen

Geroerd en reeds door pijn bevangen
Van de geest die leven gaf
Zo zal ik nimmermeer verlangen
Naar het lichaam in het graf

’t verleden roert het heden
Tot in uiterst laconiek
En zij die stijgen op de treden
Streven naar de rustmuziek

Eenmaal gedaan zal ik niet kijken
Terug naar wat vroeger is geweest
Nimmermeer zal ik bezwijken
Onder het willen van de geest

Naarmate tijd mij ouder werd
En ouderdom de tijd
Gaf niemand om die enkeling
Maar nu ben ik bevrijd

Eenmaal aangekomen bij het eind
Is het begin weer erg dichtbij
Maar wat mij werkelijk heeft bevrijd
Was het keren van het tij

Goed en kwaad zijn reeds gebleken
Zijden kiezen openbaar
Is ook het merendeel geweken
Voor dat wat maakt de leugen waar

Aan het eind van het begin
Is het begin weer vlug dichtbij
Maar als het ver te zoeken is
Kom dan alsjeblieft bij mij