Ik voel me zo vreemd, ik heb een raar gevoel.
Volgens mij is het verdriet, maar het is niet wat ik bedoel.
Misschien is het wel pijn, heel veel pijn
Wat ik wel weet is dat dit niet fijn voeld, het is geen gein.
Wt is het toch, is het een gevoel van gemis?
Ik wou verdomme dat ik het wist.
Mijn tranen in m'n ogen, woorden die mij bedrogen.
Wie moet ik nu nog geloven? ik weet wat het is!
Het is een gevoel van gemis.
Maar wie of wat mis ik dan zo erg?
Met alle verdriet dat ik nu verberg?
Het is m'n lieve oma.
Die lag vorig jaar in coma.
Ik wou dat ik nog eens bij haar kon zijn.
Maar helaas kan dat niet en dat doet in mijn hartje veel pijn.
Ik moet vaak om haar wenen.
Want ze is nu wel heel ver henen.
De tranen glijden me over m'n wang.
Maar waarom ben ik nu eigenlijk zo bang?
Ze is weg, en ik wil iets dat niet mogelijk is.
Kan ik maar bij haar zijn dat veilig is.
Maar in m'n hartje is ze bij me, en voor mij nog lang niet dood.
Daarom geef ik mijn emoties ook niet bloot.
Ik zal haar opvolgen in velen dingen die ze deed.
Er is niets dat ik niet vergeet.
Ik zal haar kunsten afmaken tot een prachtig voorwerp.
Er zullen ook nog velen dingen zijn die ik zelf ontwerp.