De droomjongen
Een schaduw groeide
Deed de zon verbleken
Het masker viel
Duizend stukjes
Onherstelbaar
Vlindervleugels
Verschrompeld op de grond
Totdat de laatste cel gestorven was
En de eenzame schoonheid gevuld
Met volle leugens en lege waarheden
Hij die in alle klanken weerklonk
Een droomjongen
Die inderdaad
Een jongen uit een droom was
Reacties op dit gedicht
| Martine Gieze: | Donderdag, juli 21, 2005 10:54 |
| daar spat de bel uit elkaar!;-( heel mooi/krachtig verwoord! liefs,Mart |
|
| lisssy: | Donderdag, juni 02, 2005 14:32 |
| jammer dat hij niet echt was? een droomjongen kun je nog altijd tegenkomen zelfs als je niet droomt! | |
| Valeriaantje: | Zaterdag, mei 28, 2005 22:50 |
| Mooi verwoord gedichtje, soms wel herkenbaar, na het wakker worden... :-) Er zit veel betekennis in je woorden! Straaltjes, X |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Meisje met de parel | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||