Het zwarte gat
Het zwarte gat
Je zei tegen mij, ik wilde dat dit leven stopt.
Ik kan er niet meer tegen, ik heb teveel opgekropt.
Maar ik kan het niet voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Ze zouden vragen gaan krijgen en zich teveel hinderen.
Ik voelde de pijn toen je dit aan me vertelde.
Ik dacht waarom en heb je me niet gebeld.
Hoe heeft het zover kunnen komen.
Dat je gestopt bent met te dromen.
Ik wil mijn armen om je heen slaan en je vastpakken.
En wil, dat het los komt dat gevoelen van ongemakken.
Ik wil je laten zien hoeveel jij voor ons betekent.
En dat je er bent voor jezelf dat kun je uitstekend.
Je zei tegen mij, ik wilde dat dit leven stopt.
Ik kan er niet meer tegen, ik heb teveel opgekropt.
Maar ik kan het niet voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Ze zouden vragen gaan krijgen en zich teveel hinderen.
Ik voelde de pijn toen je dit aan me vertelde.
Ik dacht waarom en heb je me niet gebeld.
Hoe heeft het zover kunnen komen.
Dat je gestopt bent met te dromen.
Ik wil mijn armen om je heen slaan en je vastpakken.
En wil, dat het los komt dat gevoelen van ongemakken.
Ik wil je laten zien hoeveel jij voor ons betekent.
En dat je er bent voor jezelf dat kun je uitstekend.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, mei 29, 2005 15:08 |
| mensen zijn sterfelijk, geef haar maar wat warmte, en neem een arm van haar, want sterfelijk hebben wij ons over te dragen aan de vandaag komende. hans |
|
| sunset: | Zondag, mei 29, 2005 10:01 |
| Dit is mooi, en steungevend verwoord. Ook al is jouw angst, verwarring begrijpelijk voelbaar. Liefs (en warme knuf) / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||