levenskaars
Het is onverdraagzaam,
de pijn die ik voel in men hart.
De tranen blijven stromen,
men haat zal overwinnen.
De onrust in mezelf,
het is onbeschrijfbaar.
Wie ben ik nu nog,
ben blijven steken in het verleden.
Zo vaak gekwetst,
ik ben aan het zoeken naar warmte.
Ik zal het nooit vinden,
alles lijkt zou koud en kil.
Zet alles op een rijtje,
ik kom er maar niet uit.
Het heeft geen zin meer,
langzaam blaas ik men levenskaars uit.
de pijn die ik voel in men hart.
De tranen blijven stromen,
men haat zal overwinnen.
De onrust in mezelf,
het is onbeschrijfbaar.
Wie ben ik nu nog,
ben blijven steken in het verleden.
Zo vaak gekwetst,
ik ben aan het zoeken naar warmte.
Ik zal het nooit vinden,
alles lijkt zou koud en kil.
Zet alles op een rijtje,
ik kom er maar niet uit.
Het heeft geen zin meer,
langzaam blaas ik men levenskaars uit.
Reacties op dit gedicht
| evening_dark: | Woensdag, juni 01, 2005 13:13 |
| hey heel erg mooi gedicht erg herkenbaar.. liefs |
|
| Brown-Eyes: | Zondag, mei 29, 2005 21:47 |
| erG m0oiii geschreven:)... xxx ps. je kan me altijd mailen als je behoefte hebt om erover te praten |
|
| *Emms*: | Zondag, mei 29, 2005 21:01 |
| woow.. je voelt precies het zelfde als wat ik voel! ..Als je wilt praten: emmavanveldhuizen@hotmail.comKnuffel | |
Over dit gedicht
| Auteur: fristike | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 29 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||