Nee, onkruid blijft hangen en bloemen

moet je tussen de doornen uit vangen

het hoofd veel te vergroeid

vol verstikkend gebladerte

kon ik die ader maar dichtknijpen

het hart overtuigen dat het echt beter is zo

Gewoon doen, niet vragen waarom

het rood uit mijn bloed jagen

heerlijk mijn tijd van overlijden

zeven dagen, prematuur, aanvragen

Dan zou ik dansen, zingen

God, ik zou van blijdschap springen

op mijn blote knieën in het stof

genade smeken voor al mijn zonden

Nooit meer snoepen en twee stuks fruit

elke dag, totdat ik in de bioafval stikken mag

Waar zijn die maden als je ze nodig hebt

als honderdduizend vliegen uit je afvalbak

collectief zelfmoord plegen tegen de voorruit

Zeem tot je een ons weegt, vuile klootzak

Ik zag je wel lopen, gluren

Ja, een waakhond voor die ziel zonder schurft

daar in de spiegel, net achter de deur

kom dan tevoorschijn, als je durft

Geschreven door

milamber

Reacties op dit gedicht

milamber vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

sunset:	Maandag, mei 30, 2005 19:29
Gewoonweg schitterend. En een genot om te lezen. Liefs (en knuf) / sunset

Irdana:	Maandag, mei 30, 2005 09:58
zo jij hebt je hartje weer gelucht op de vroege maandag ochtend !!gooi het er maar uit is op zijn tijd wel eens nodig met groet en fijne dag Irdana

de nifter:	Maandag, mei 30, 2005 09:30
lekker. dit komt wel in mijn straatje

Over dit gedicht