Een vriend.
De oprechte woorden tussen de scherpe gedachtes,
maakte zelfs het diamand broos,
in perfectie heb ik nooit geloofd,
maar ik streef en bereik,
het schoolbord doet wit krijt opwaaien,
maakt denk ik het heldere beeld sluimerend,
voel me een dwaas als ik langs je huis rijd,
bevredig me met de illusie dat je wacht,
Onvoorwaardelijkheid is weer een woord geworden,
de betekenis in het italiaans vertaald,
dus reis ik in alle eenzaamheid,
met herinneringen over onze schouder
we keken niet elkaars richting op,
maar daardoor hadden we ruim beeld,
nu blijft dit bij mij vizier tussen de kozijnen,
in de hoop dat je weet dat ik schrijf.
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 30 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||