Ik ging (onder het motto: alleen wordt ik tenminste begrepen) eens een oud huis in, de trap was kapot, sommige ramen waren gebarsten, het balkon was ingestort en zelfs in het huis groeide klimop. Het meubilair stond er nog, een beetje sixies stijl. De bekleding van de stoelen zat er min of meer niet meer op. Er lagen plassen water in het huis. Wat ook niet zo gek was want het dak lag er half af. Ik ging op een oude stoel voor het raam zitten. Eén probleem: steeds wanneer ik peinsde, repeteerde er een speakertje de zin: ‘dames en heren er bevindt zich een egoïst in ons midden’. Ik wou er niet op reageren. Ik moest adem produceren. Ik ademde op het raam. Met mijn vingers schreef ik mijn naam erin. Zo! Er stond in grote sierlijke letters: Anke
Trots ging ik zitten.
Eigenlijk hoor ik op school te zitten, ik kan niet op school zitten. Ik zit liever hier. Lekker alleen, lekker denken, lekker zingen, lekker buiten met de stokken spelen, lekker rennen, lekker springen, vrij zonder zorgen.
Ik wil zo graag ik wou zo graag ik wil zo graag nog klein zijn. Dan kan ik in het openbaar spelen, nu moet het alleen. Waar niemand me ziet. Niemand niemand niemand. Iemand? Nee niemand.
Ouder worden hoort erbij he? Hoort het erbij? Mama zegt van wel, ik denk van niet. Iedereen wil lekker buiten spelen maar doet het niet, want bij ouder worden hoort geen spelen. Ik wil niet ouder worden. Ouder worden is voor watjes
Hee er staat iets op het raam. A.N.K.E , Oja, dat is waar ook dat heb ik er zelf opgeschreven. Wat is het raam nog kaal zeg. Er moet nog wat bij. Wat? Weer die klote vraag.. Wat moet ik nou? Er moet iets bij. Iets. Ik word gek. Rennen.
Oke, bek af. Net 8 rondjes gerent en alle meubelen aangeraakt. Mijn schoenen nat van al het water op de grond en zo te voelen zijn mijn voeten daardoor weer onderkoelt. Word toch eens tijd voor nieuwe schoenen. Er beginnen zelfs al gaten in de zolen te komen. Oke nu ga ik niet over de rest van mijn kleren denken. Ik kan er ook niks aan doen. Ze gaan gewoon kapot en aangezien ik finanieel niet zo heel goed bezig ben moet ik ze wel aantrekken. Lekker toch. Ik voel me best fijn in vieze kleren. Weet ik nu wat erbij moet schrijven? Ja ik weet het! Het schiet me opeens tebinnen. Adem. Adem produceren. Weer heig ik op het raam, dit keer niet zoveel want het hoeft maar klein. Lekker klein. Klein maar fijn. ?.
Achter Anke zet ik heel klein: “this could be the year that i disapear”.
Linda werd boos toen ik dat zei. Dus nu doe ik het stiekem. Linda merkt toch nooit dat ik het opgeschreven heb. Maar toch voor de zekerheid schrijf ik het klein. Linda is ook klein. Klein maar fijn! Ze is eigenlijk heel lief. Maar weinig mensen weten dat, ik weet het wel, ik weet best veel. Maar weinig mensen weten dat. Ik weet het wel. Ik weet best veel. Weten weinig mensen dat? Ja, Maar ik weet het wel. Ik weet best veel.
Heel klein. Zodat alleen mensen het kunnen zien die het interesseren.
Niemand dus
Niemand interesseert zich waar ik uit hang. Zouden ze op school merken dat ik weg ben?
Ja dat wel, dat weet ik zeker. Ik ben altijd de aandacht trekker. Dus ze zullen wel sterven in hun teveel aandacht die ze niet weg kunnen geven omdat ik er niet ben. Net goed!
Sterf maar. Kan ik toch wel hebben. Ik ben er al aangewent
Ik lijk wel een oorlogskind die kunnen ook alles hebben
Hoe zou ik er dan uitzien?
Niet, ik mag dit niet denken
Niemand sterft
Alleen, alleen de mensen die willen
Mensen die weg willen
Dat mag
Die mogen dat
Batterij leeg. Neeeeeeee batterij leeg, geeeeen muzziieeeek. Dit meen je niet!! Batterij leeg, nee nee nein nein no no noooo! He ik heb het woord “no” overgenomen van Sarah. Gek eigenlijk. Nee best normaal eigenlijk. Wat zou ik haar missen zeg. Ik zou nooit meer haar woorden overnemen. Nu krijg ik weer een normale vocabulaire. En laat ik woorden zoals: No/Omg/poepie/poekie/drollie/pleek uit mijn mond. Raar
Wat is het stil?