De duidelijkste taal
de man met het niets om zijn lichaam
telt de moeders, de liefdes
die aan zijn neus voorbijgaan
de duiven in zijn huis, de stad
ligt aan zijn blote voeten, en dan
de kou; hij kruipt onder de nacht
hij streelt het schijnsel van de sterren,
draagt haar op handen, de wereld
maar ze wil hem niet
ze noemt hem: analfabeet
en ook: vuil en ongelegen,
lui en vooral: besmettelijk
hij noemt haar: ziende blind
want in zijn ogen schrijft hij toch
de duidelijkste taal?
Reacties op dit gedicht
| kamerjong: | Zaterdag, juni 04, 2005 12:03 |
| he-le-maal niet slecht! mag ik vragen hoe oud je bent? | |
| Het Gejefte: | Donderdag, juni 02, 2005 07:59 |
| het blijft een plezier om u te lezen, echt wel je laatste zin is hier zo eenvoudig en eigenlijk zeer gevoelig, en je schept een sfeer, ik weet niet wat ik ervan moet zeggen, alleen dit: je moet het maar kunnen. Toedeloe, El Guiseppe |
|
| Hans Winter: | Dinsdag, mei 31, 2005 20:57 |
| van mijn moeder leerde ik soms even zonder bedoeling niets meer dan zomaar vredig te schemeren, aan de vage rand van de dag, schaamteloos ongehaast. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||