Ik ga kapot
Ik val toch niet meer te redden,
Ik zie geen oplossing meer,
Ik kan het echt niet doen,
hoe hard ik ook probeer.
Hoe veel pijn ze me hebben gedaan,
ik kan het ze niet vergeven,
maar het blijven men ouders,
ik moet er mee leren leven.
Ik zou me zo schuldig voelen,
als ik de stap waag,
een normaal leven,
dat is het enigste wat ik vraag.
Ik hou het zo niet meer vol,
die oplossingen kan ik niet aan,
Ik ga kapot,
en noch wilt niemand me verstaan.
Reacties op dit gedicht
| moongirl1982: | Dinsdag, juni 07, 2005 13:27 |
| Ik kan me voorstellen dat je een normaal leven wilt zonder zorgen en pijn en dat is ook wat ik jou toe wil wensen een leven zonder zorgen en pijn. sterkte, groet moongirl1982 |
|
| ** It`s me **: | Woensdag, juni 01, 2005 00:23 |
| er moet wel heel wat gebeurd zijn als je zo`n gedicht neer zet.Maar je hoeft je toch niet schuldig te voelen wanneer je een "normaal"leven wil? Sterkte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fristike | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2005 | ||
| Thema's: | ||