Enkel vriendschap.

Soms wil ik hem zo graag kussen
dat ik me moeilijk inhouden kan
als hij weer eens dicht tegen me aanloopt

Dan schaam ik me voor mijn gedachten
en loopt men gezicht langzaam rood
want ik weet dat hij daar heus niet op staat te wachten.

Het moeilijk hebben met mezelf
als we aan het praten zijn over koetjes en kalfjes
wetend dat er niks achter zijn woord schuilt

Telkens als hij me per ongeluk aanstoot
voel ik de vlinders weer opvliegen
om pas weer neer te dalen
als ik hem niet meer hoor of zie

Als ik dan zen blik vang
en we voor enkele seconden op dezelfde golflengte leven
kijkt hij me lachend aan
en zie ik in zijn ogen
dat hij er niets voor voelt om als koppel verder te gaan

Om al deze dingen vraag ik me af:
hoor ik blij te zijn om onze vriendschap
of hoor ik te wenen omdat we nooit meer dan dat zullen zijn…