Onaf
Onaf
Gebroken blijf ik achter, verdorven
Kilo’s rottend vlees dralend in illusies
Over tijd uitgesmeerd als te weinig boter
Pel ik mijn vel als schillen, verraden
Woede brandt op huiden die ik zelf heb verworven
Schijn bedriegt de stille stemmen
Vervormd ze in de mist
Eindelijk voel ik nu weer gevoelens
Maar nu is het te laat om je te zeggen
Dat ik je zoveel heb gemist
Je kan er niks aan doen, maar toch
Drukken revolvers aan tegen mijn slaap
Ik haper, loop vast in realiteit
Alsof ik mezelf tegenkwam en vecht
Tegen pijn en situaties die ik zo vreselijk herken
Het is wel tekenend voor al mijn dromen
Waarin ik zoekend ren naar zoet omhelsing
En zo verlang weer naar een plek
Om mijn twijfel weg te nemen;
En weer te zeggen; je bent de reden dat ik ben
Over dit gedicht
| Auteur: Tommie1 | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||