Dichter bij het eind begint de wereld te vervagen
los zand stuift van onder voeten, wervelt
hoog de hemel in waar het blauw verruilt
voor bruin boven okerrode rotsen
Zit hij met gevouwen benen windvlagen te tellen
als ze het stof hoog opzwepen en de tijd
haar sporen achterlaat op een verweerd gezicht
door ontbering hard geraakt
De dagen afgestreept slepen lange halen
zwierige krullen op een doodsbed gelegen
ligt smachtend ongeduldig wachtend
de stervensdrang verzwegen
In het donker sluimerend
tot ogen openen misselijk in ontwaking
de waarheid aanschouwen en zinnen
in beelden onderbouwen
dan duizelt de ellende in ongeloof
Wreedheid belichaamd in levensroof
verwerpelijk de waanzin onontkoombaar
de haat geliefd en verlangens branden
vol geweld, de mensheid ,de beschaving
van een monster gewogen en beoordeeld
onze dagen zijn geteld, wij zijn schuldig
en tot het leven veroordeeld
| Auteur: milamber |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||