Ik klaagde dat Alex' gedicht te simpel was; bij deze de mijne; mijn Roosje heeft 'm al gehad....
--------------------------------------------------------
In een ideale wereld zou ik als een vaas voor jou roos willen zijn,
je stekelige stengels verbergend achter een muur zonder enige pijn.
In die vaas vind je dan de voeding waar je om vraagt,
zonder dat de vaas daar over klaagt.
De vaas heeft ook zo z'n skills en connecties...
zou die gebruiken om aan te voelen wat de roos wil, heel precies.
Roos heeft die vaas met glad-glazige binnenwand uiteindelijk zelf uitgekozen,
zodat ze haar stekels al naar gelang ze wil kan bij- of aanschaven,
en dat niet in weer-en-wind hoeft te doen, zoals de meeste andere rozen.
Zelf hoeft de vaas niet zo veel op te vallen,
liever laat hij de roos in al haar schoonheid boven zich knallen.
De vaas is met zo'n symbiotische situatie veel meer dan tevreden,
zijn gevoel van leegte behoort dan dankzij haar immers tot het verleden.
--------------------------------------------------------
Bij deze gaat-ie toch maar het public domain in, mij is het er niet mee gelukt maar mischien lukt het iemand anders wel hiermee. Veel geluk :)
Als er nog mensen zijn met praktische tips over hoe je de liefde van koppige hollandse dames voor je kunt winnen hou ik me via het forum aanbevolen! ;-)
Zelfs een foto van 30x40 van een vaas + roos met dit gedicht op de achterkant in stylish pakket deed het niet.. :-(
Opgeven? Dat nooit. Loslaten? ja, meteen, anders rukt ze zich wel los.
Greets,
Anon in Love
PS sorry geen publicatie in boekjes / elders online omdat ik 't een beetje speciaal wil houden, voor de roos waar ik op verliefd ben en ben-ik-bang altijd op verliefd zal blijven.. zucht..
Je mag dit gedicht wel altijd gebruiken om aan geliefden te geven als (deel van een) persoonlijk cadeau. Het mag ook opgeslagen worden zodat het *na* het jaar 2100 verspreid mag worden in welke vorm dan ook.