Mijn strijd om liefde.




In mijn strijd om liefde, heb ik vaak het gevecht aangegaan. Weinig keer gewonnen, maar nooit aan opgeven gedacht. Haar vele gedaanten wisten meermaals te verleiden, doch haar ware aard is zelden aan mij vertoont.
Het doorgronden van haar bedoelingen is nooit éénvoudig te noemen. Het is immers ‘liefde’ zelf die je regels oplegt in die verwoedde pogingen om haar te veroveren. Nooit dezelfde, dat zou ‘te’ éénvoudig zijn! Een variatie aan mogelijkheden zorgt ervoor dat zij zich vaak ontplooit tot een ongrijpbaar verlangen. Om nog maar te zwijgen van de moordende concurrentie op het pad naar de ‘ware’.
Het werkt verlammend. Je hebt je zinnen op één iemand gezet en al de rest glipt aan je voorbij. Hem of haar veroveren primeert, zorgt voor slapeloze piekermomenten en ongelooflijke frustraties als het maar niet lukken wil. Eten kan je gestolen worden en drinken hou je achter de hand voor het geval het faliekant af mocht lopen.
Liefde houd je alert, werkt als een soort motor, die jaloeziesputterend de omgeving aan verkenningstochten onderlegt. Concurrentiële obstakels worden gemeden, zodat verleidingen van andere kampen tot minimale proporties worden gereduceerd en de kansen dat het jou overvalt, gaaf worden gehouden.
Overvallen doet zij wel, ‘de liefde’, want op momenten dat je gericht aan het zoeken gaat, weet zij zich dieper dan ooit te verschuilen in die ontoegankelijke kamers van ons aller kloppende hart. Zij beneemt je de adem, laat stotteren terwijl zweetdruppels langs je wangen net even het klamme gevoel van je doorweekte handen laat vergeten. Brengt kleur op je wangen, een blos waarvan kwekers spoorslags aan het werk zouden togen, om hun oogst van overrijpe tomaten binnen te halen. Toch kan het ons niet deren, integendeel.
Zonder liefde is geen leven, erdoor overdondert, leeft ons gevoel. Zij bezorgt ons verlangen, zo beangstigend, die wij maar al te graag ondergaan.

Heb ik het dan ooit wel mogen smaken? Die zoetgevooisde streling van een allesomvattend liefdesgevoel, waardoor je dagdagelijkse beslommeringen, lachend in het niets verdwijnen. Waarschijnlijk wel, maar haar aanwezigheid die al de rest vergeten laat, ervaar ik pas sinds een jaar of twee. Haar ware gedaante was tot die tijd, eerder verdoken achter één van die schuchtere replica’s, die allen claimden ‘liefde te zijn’, maar nooit de puurheid ervan bezaten!
Verkeerdelijk aanvaarde ik die vroegere momenten, in de overtuiging dat er geen mooiere waren. Voelde ik een tederheid, die verzinkt in de aanwezige sensaties, waar ik mij momenteel in wentellen mag. Proef ik een kus in haar ware smaak, liefdevol gegeven met de vraag naar meer. Krijg ik mijn antwoorden zonder te vragen, in alles onthullende ogen waar ik mij spiegelen mag.

In een onverwacht moment sloeg liefde in al haar schoonheid toe. Waar ‘hoop’ al een tijdje was verdwenen, wist zij een plaatsje te veroveren en zich te nestellen in de uitgestoken armen die haar liefdevol aanvaardden. Zij voelde er zich welkom en is gebleven.
De replica’s van het verleden zijn vervaagd tot nauwelijks te herinneren gebeurtenissen. Zij bleken ooit het voorproefje te zijn, van wat in het niets te vergelijken valt met de gewaarwordingen van vandaag. Zoiets treft je maar één enkele keer, maar het strijden erom mag nooit ontmoedigend zijn. Sta er voor open, en vroeg of laat smaak je de genoegens van haar alomtegenwoordigheid, sleept ze je mee in een carrousel waarvan je hoopt dat die nooit stoppen zal.
Liefde is een ‘werkwoord’, eerder een strijd. Je gaat tot het uiterste in alles of niets! Maar ook is het leven, dat heerlijk gevoel! Ik mag haar beleven…… zo puur als kan zijn.