En toen stond ik daar,
aan einde van de pier
Niets voelend
Ik kijk naar de golven
Zwart en wit

Ik wil slaan
tegen de rotsen
Diep in het water
Zie ik mijn gedachten
Donker en kil

Aan het einde van de horizon
Verlang ik te zijn
De scheidingslijn
Het gewetensconflict van
Zwart en wit

Ik blijf maar waaien
Met de wind van mijn gedachten
Ze voelen het wel
Maar niemand die het ziet
Donker en kil

Ik verlang te vallen
Als de nacht
Te slaan tegen de rotsen
Als het water
Zwart en wit

Vertroebeld zicht
Door wat ik voel
Door wat ik zeg
Door het zand in mijn ogen
Donker en kil

Zout water op mijn gezicht
Van de zee die op de rotsen slaat
Van de tranen in mn ogen.
Stil.. daar loopt iemand.
Ik keer terug naar mijn gedachten

Zwart en wit.