weemoed
Weemoed
Weemoedig kijk ik voor mij uit,
naar de druppels regen tegen de ruit.
Ik staar zonder te verpinken,
waarom weet ik niet,
ik voel me net een schip,
dat begint te zinken.
Niet dat ik iets tegen mij heb,
maar het is allemaal teveel,
mijn energie is weggeëbd.
Mijn lach verdrongen,
mijn hart verwrongen.
Het is nog week
en toch zo hart als steen.
Niemand dringt er nog binnen,
niemand laat ik nog voor mij zingen.
Door niemand laat ik mij nog beminnen.
Weemoedig kijk ik voor mij uit,
naar de druppels regen tegen de ruit.
Ik staar zonder te verpinken,
waarom weet ik niet,
ik voel me net een schip,
dat begint te zinken.
Niet dat ik iets tegen mij heb,
maar het is allemaal teveel,
mijn energie is weggeëbd.
Mijn lach verdrongen,
mijn hart verwrongen.
Het is nog week
en toch zo hart als steen.
Niemand dringt er nog binnen,
niemand laat ik nog voor mij zingen.
Door niemand laat ik mij nog beminnen.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, juni 07, 2005 22:09 |
| al ben je zo in evenwicht, blijf soms even nog een beetje pijnlijk uitzien naar misschien een levendig licht. hans |
|
| poky: | Dinsdag, juni 07, 2005 18:41 |
| wens je toch nog heel veel geluk,groetje poky | |
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 07 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||