een muur om je heen
Ik zie je door een dikke muur van glas
Waarachter jij voor mij haast ongemerkt verdween
Ik beuk erop, maar kom er niet doorheen
Geen splinter en geen barst, niet eens een kleine kras
We drijven uit elkaar als onbemande ruimteschepen
En wat ik ook probeer
Je hebt maar 1 verweer
Dat ik je nimmer heb begrepen...
Maar...
Hoe kan ik je begrijpen
Als je steeds jezelf terugtrekt
Binnen grenzen die voor mij nooit opengaan
En hoe kan ik je bereiken
Als je langs me heen blijft kijken
Naar gebieden die alleen voor jou bestaan
Ik zie je koele ogen
Die zo ver en onbewogen zijn als water
In een krater - op de maan
Ik zie je achter glas, zoals altijd
Bedrieglijk dichtbij - ik raak je bijna aan
Je zegt iets maar ik kan je niet verstaan
Ik voel opeens paniek, oh god, ik raak je kwijt
Ik dring niet tot je door al steek ik
Nog zo vaak m'n hand uit
Omdat ik elke keer
Hoe ik het ook probeer
Weer op die harde glazen wand stuit...
Nee, ik zal je nooit begrijpen
Want de dromen die jij oproept
Zijn een angstaanjagend, slopend schimmenspel
Nee, ik kan je niet bereiken
Ik kan enkel naar je kijken
In je zelfgebouwde glazen dodencel
Ik zie je koele ogen
En ze staren onbewogen naar mijn tranen
Oceanen - van de hel
Waarachter jij voor mij haast ongemerkt verdween
Ik beuk erop, maar kom er niet doorheen
Geen splinter en geen barst, niet eens een kleine kras
We drijven uit elkaar als onbemande ruimteschepen
En wat ik ook probeer
Je hebt maar 1 verweer
Dat ik je nimmer heb begrepen...
Maar...
Hoe kan ik je begrijpen
Als je steeds jezelf terugtrekt
Binnen grenzen die voor mij nooit opengaan
En hoe kan ik je bereiken
Als je langs me heen blijft kijken
Naar gebieden die alleen voor jou bestaan
Ik zie je koele ogen
Die zo ver en onbewogen zijn als water
In een krater - op de maan
Ik zie je achter glas, zoals altijd
Bedrieglijk dichtbij - ik raak je bijna aan
Je zegt iets maar ik kan je niet verstaan
Ik voel opeens paniek, oh god, ik raak je kwijt
Ik dring niet tot je door al steek ik
Nog zo vaak m'n hand uit
Omdat ik elke keer
Hoe ik het ook probeer
Weer op die harde glazen wand stuit...
Nee, ik zal je nooit begrijpen
Want de dromen die jij oproept
Zijn een angstaanjagend, slopend schimmenspel
Nee, ik kan je niet bereiken
Ik kan enkel naar je kijken
In je zelfgebouwde glazen dodencel
Ik zie je koele ogen
En ze staren onbewogen naar mijn tranen
Oceanen - van de hel
Reacties op dit gedicht
| *moi*: | Donderdag, juni 09, 2005 13:32 |
| .......... *snik* .......... zo voelt het ook ik durf er niet achter weg te komen ik ben bang voor wat er komt als ik wegga achter dat glas ik wil niet meer gekwetst worden *..:'(..* |
|
| zanna-marie: | Woensdag, juni 08, 2005 18:39 |
| mooi geschreven,graag gelezen,,,zanna | |
| enjaeva: | Woensdag, juni 08, 2005 09:02 |
| wat droefig heb het stil zitten lezen veelzeggend z,on gedicht | |
Over dit gedicht
| Auteur: spidermh | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 08 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||