Eindelijk.
Ik weet het nog, ze plantten mij,
De kinderen van de kleuterschool
In het bomenbos pal naast de hei,
Het ging gepaard met pret en jool.
Ik groeide snel, had niets te duchten,
Mijn stam werd statig en ook groot.
Mijn bladeren sierden blauwe luchten
Voor velen was ik een steun en troost.
Plots kwamen mannen met vijzels, zagen.
Een jonge generatie was deze plek waard;
Maar als blijk van eer zeiden de blagen
Wordt jouw gang toch nog de open haard.
Daar zat de familie, hun blik gericht op mij,
De vlammetjes schitterden in hun ogen
Hun harten verwarmend. Dromend daarbij
Van danseressen die zich vol gratie bewogen.
De kleuren, de vormen die ik hen kon geven,
Liederen van vreugde en vrede weerklonken.
Mijn einde van een welbesteed leven,
Waar anderen in gedachten verzonken.
Maart 2004
| m@rcel: | Zondag, juni 12, 2005 00:02 |
| Heel mooi verwoord prachtig gedaan Liefs m@rcel |
|
| Niniki: | Zaterdag, juni 11, 2005 22:23 |
| Wauw Neznaj, geweldig..... Nou vooruit....en knuffie dan maar weer. Niniki |
|
| Will Hanssen: | Zaterdag, juni 11, 2005 21:16 |
| Wát een verwoording, mooi gedaan, heel erg mooi! Will |
|
| Lia : | Zaterdag, juni 11, 2005 18:37 |
| jouw levenspad......... | |
| Auteur: neznaj | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 11 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||