Wat nog klagen, die minister,
Over lage lonen.
Met mijn eigen torentje, zou ik
Al dik tevreden zijn.
Leven, met een dooie dokter,
Omdat staken toch eigenlijk niet hoort.
Nee hoor harder schreeuwen kind,
Totdat je schreeuw overheerst, de pijn.

En fuck- je lost geen probleem op
Met schouders klopjes en
Vriendelijk knikken.
Terwijl achter je rug ze zoeken naar
Het oud, vertrouwde gas,
Om je stiekem te verstikken.
“Uuh mister P-p-resident Bush..
nu jij weer vrind Chirac”

Alsof zij wel weten
“hoe het is” om als één
van ons te leven.
Niet dat met mij zo vreselijk gaat,
Maar op de ladder sta ik lager,
Dan mijn allereerste streven.
Waarom heb ik ook mijn bomves
thuis gelaten?

Leuk dan toch, geheime dienst,
Die dossiers op straat laat staan.
Maar Pim we zullen je missen,
Kale kop, maar leuk –FRIS-- idee
Ja, daar doen we het dan voor.

Wil ik rebelleren over
Wilders’ blonde lokken.
Grondwet hier, grondwet daar;
De enige ouwe zak van het dorp
Die wél weet wat er in staat,
Zegt toch ook nee, “Nederland, o, Nederland,,
Ja meneer, heel adequaat

20 jaar na dato blijken we
Toch niet genoeg ruimte te hebben.
Maar fuck; “die” negers…
Zijn toch rete-gezellig op zijn tijd?
Één moment, even m’n “plantjes”
Gaan verkassen naar de zolder;
Even deurtje open doen, ik moet nu stoppen
De ME staat voor, vaarwel, mijn afscheid.

---Fuck; dit hele kabinet---
(En nee, ik ben geen buitenlander/natuurextremist dus schuilkelders onnodig)