hij en ik zijn wij is ik
ik ontgroei mezelf
het beweegt niet zo lekker
mijn lichaam trekt wat tegen
en kleedt zich in striemen
met kleine scherpe scheurtjes
ontpopt zich daar een ziel
hij toont zich met een glimlach
en ontbloot zich van zijn wonden
hij knielt voor me neer
en kust mijn hand
het bloedt, maar deert niet
want hij en ik zijn wij is ik
Reacties op dit gedicht
| Innerchild: | Maandag, juli 11, 2005 09:10 |
| een beetje veel herkenbaar vandaag ... Inner |
|
| Zilke: | Maandag, juni 13, 2005 17:03 |
| en meer moet dat niet zijn op een bleih-maandagnamiddag ;) graag gelezennn! |
|
| Mathilde: | Maandag, juni 13, 2005 13:58 |
| super! liefs, mathilde |
|
| sunset: | Maandag, juni 13, 2005 10:33 |
| *Opgestoken duim* Chapeau. Liefs en knuf / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 13 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||