Ik merkte al vanaf de ochtend dat er iets mis was,
opgezwollen ogen en dikke wallen alsof ze gehuild had.
Verdere aandacht besteedde ik er niet aan.
Het drong nog niet tot me door denk ik.
Totdat ik haar na de laatste pauze binnen zag komen.
Dit keer drong het wel tot me door;
ze had gehuild,
Dat was duidelijk te zien.
Ik zei nog tegen het meisje naast me dat het niet echt goed met haar ging.
Ook zij was het met me eens.
Vreemd eigenlijk,
juist zij die haar gevoelens nooit toonde,
altijd ergens afgelegen met ‘haar’ groepje ergens zat,
en verder totaal onopvallend was.
In tegenstelling tot de andere meisjes uit mijn klas, trouwens.
Eigenlijk de ‘bitch’ van de klas,
het gemeenst,
met die schelle stem van haar,
die gewoon had gehuild.

Zo merkte ik maar weer, dat niet alle ‘bitches’ gevoelloos zijn.



*Overigens heb ik nu niet een andere kijk op haar, ik vind haar nog steeds een gigantische trut*