Mijn masker leeft door mij
Mijn masker leeft door mij
Verloren zoek ik mijn weg
Zet ik me af tegen liefde
Bang mezelf te verliezen
In wat ik dacht te kennen
Ik blijf me vasthouden
Aan iets dat niet bestaat
Mijn enige houvast
Is een eeuwige illusie
Die controle neemt over mijn doen en laten
Droefgeestig leef ik
Elke dag in intenste pijn
En mijn versteende masker
Schiet zijn lach de wereld in
Mijn masker leeft door mij
En boort zich in mijn hoofd
En met spijt moet ik toegeven
Dat het veel makkelijker is
Niet na te hoeven denken over de gevolgen
Reacties op dit gedicht
| Mellody: | Dinsdag, juni 14, 2005 15:14 |
| soow .. jeetje hea .. dit gedigt raakt mij egt zo vaak heb ik ook probere te verwoorden maar niets haald het hierbij .. zeer herkenbaar. en idd tis zo veel makkelijker om te leven maar probeer et masker wat af te breken en te verzwakken zodat de lach langzaam in een klein bedroeft lachje door kan laten schijnen .. en zo mensen de kans geven om te vragen wat er met je is ..en jij zelf beslissen kan wat je verteld al is het een beetje ... steun zal je krijgen en langzaam heel langzaam |
|
Over dit gedicht
| Auteur: -Tamara- | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 13 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||