Machteloze Maskerade
Zoals het klokje thuis tikt.
Zoals het kind zich verslikt.
Zoals de wereld vergaat.
Zoals niemand verstaat.
Hoe de machthebber lacht.
Hoe de mensheid versmacht.
Als zaad op een rots.
Als doder van trots.
Geen mens die echt weet.
Geen oorlog zo wreed.
Als leven voor niets.
Als eeuwig verdriet.
De vrolijke nar
de lach die verstard.
Als het masker verdwijnt
een man die wegkwijnt.
De nar nam een koord
naar zijn toevluchtsoord.
Het laatste vertrek
omhelsd aan de nek....
Zoals het kind zich verslikt.
Zoals de wereld vergaat.
Zoals niemand verstaat.
Hoe de machthebber lacht.
Hoe de mensheid versmacht.
Als zaad op een rots.
Als doder van trots.
Geen mens die echt weet.
Geen oorlog zo wreed.
Als leven voor niets.
Als eeuwig verdriet.
De vrolijke nar
de lach die verstard.
Als het masker verdwijnt
een man die wegkwijnt.
De nar nam een koord
naar zijn toevluchtsoord.
Het laatste vertrek
omhelsd aan de nek....
Reacties op dit gedicht
| Steven Vermeulen: | Vrijdag, augustus 31, 2001 14:11 |
| Ik kreeg het koud van je gedicht. Mooi geschreven, maar toch triest.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Chill | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 31 augustus 2001 | ||
| Thema's: | ||