Zo zeker, zo op mijn gemak
Maar van binnen
Zo onzeker, naief
En soms een wrak
Het ene moment zo gelukkig
Zo vrolijk, zo blij
Maar dan de angst
De twijfel
Naar buiten toe zo sterk
Hou je nog steeds zoveel van mij?
De onzekerheid maakt me soms bang
Je zegt wel dat je
Bij me blijft
Maar voor hoelang?
Op dat soort momenten
Beginnen dingen als jaloezie
Aan me te knagen
Ik neem je foto in mijn hand
En vraag me af
Hoelang kan ik dit nog verdragen
Er zijn zoveel gedachten die
Maar door mijn hoofd blijven stromen
Gedachten waar zelfs jij, mijn beste vriend
Nooit bij zal komen
Je bent meer voor mij dan
Zomaar een vriend
Zoals je wel weet
Want ik was zelfs verliefd op je
En nu
Ben je nog steeds degene van wie ik het meeste houd
Om wie ik echt geef
Met wie ik over alles kan praten
En toch zijn er dingen
Die jij niet zal begrijpen
Misschien niet ziet, of misschien niet wilt geloven
De angst je kwijt te raken
Je te verliezen
Je zegt wel dat het niet gebeurt
Maar toch
Je kan me niets beloven
Maar als ik in die ogen van je kijk
Denk ik
Waar maak ik me toch druk om?
Je hebt gelijk
Dan zie ik, dan voel ik
Dat je werkelijk zoveel om me geeft
En van me houd
Hiermee wil ik eigenlijk zeggen
Dat ik je niet wil en kan missen
Voor geen goud!
~~~