mensen steek uw hoofden bijeen
voel je in jou verdriet niet alleen
er zijn er velen zoals wij
velen mensen zijn niet meer blij
het doet z,on pijn
om verdrietig te zijn
ieder heeft een eigen verhaal
onbegrip bij je medemens
nergens een warm onthaal
steeds weer over een grens

onmacht grijpt mij naar de keel
het wordt mij soms allemaal te veel
ik kan intens met jullie meeleven
omdat dat iets is wat me is gegeven
kan delen in jullie pijn
om zo dichtbij te kunnen zijn
ik wil jullie langs deze weg laten weten
jullie worden zeker niet vergeten
relativeren
leren

een schouder om op te leunen
iemand op wie je kan steunen
als de grond wegzinkt onder je voeten
mensen we zullen moeten
kom we lopen met zijn allen de zon weer tegemoet
een lieve oprechte welgemeende groet
van mij op veilige afstand achter mijn pc
maar daar zitten we toch niet mee?

t,verdriet van zovelen is te voelen en te meten
verdriet maakt van mensen een soort po"eeten
willen jullie nooit vergeten?
dat verdriet kan je samen delen op zulke manieren?
dan zullen we ooit weer een feest kunnen vieren
de overwinning licht altijd op de loer
ook al lijkt het een hele toer

voor straks wens ik jullie allemaal slaap wel
mensen we redden het wel!!

15 06 2005 enja<eva>