De zon schijnt...
De zon schijnt, maar toch staat mijn gezicht op regen,
Niets houdt die droevige blik nog tegen.
De emotie was te groot,
nu sta ik hier, alleen, in de goot.
Ik liet die knappe jongen staan,
Met simpele woorden: Nu is het gedaan,
Ik ben niet langer jou apparaat,
Dat reageert wanneer jij praat.
Het is uit, het is in stukken,
En 't zal ons nimmer lukken.
Niets houdt die droevige blik nog tegen.
De emotie was te groot,
nu sta ik hier, alleen, in de goot.
Ik liet die knappe jongen staan,
Met simpele woorden: Nu is het gedaan,
Ik ben niet langer jou apparaat,
Dat reageert wanneer jij praat.
Het is uit, het is in stukken,
En 't zal ons nimmer lukken.
Reacties op dit gedicht
| mini: | Maandag, september 03, 2001 15:33 |
| Alleen maar gesterkt door de ervaring! | |
| Marie-Rose: | Zondag, september 02, 2001 15:43 |
| Soms snap ik helemaal niet wat men in die "ander" ziet Het leven is zalig en fijn iedere minuut is een festijn. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Petra | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 01 september 2001 | ||
| Thema's: | ||