Dit was het dan!
In eeuwigheid...
geen behoefte meer om te leven,
niets kan ik jullie nog geven!
Alleen verdriet doe ik jullie aan,
ik smeek jullie,
laat me gaan!
Zo ver mogelijk weg,
het is echt niet zomaar dat ik dit zeg!
Teveel angst,
bij alles wat ik doe,
ik ben nu echt wel moe!
Laat me gaan in de eenzaamheid,
ik kan niet meer mee in deze tijd!
Ik ga naar daar,
daar waar leven zonder angst mogelijk is,
voel voor mij geen gemis!
Het leven stopt hier voor mij,
ik neem mijn gevoel met me mee,
nog een dag als deze kan er niet meer bij!
schrik hier nu niet van,
maar
...
dit was het dan!
-GHM-
(Ik ga dit niet doen hoor, denk er wel vaak zo over, maar ik laat het maar bij het schrijven van een gedicht erover, zou de mensen rond mij dit verdriet niet kunnen aandoen!)
Reacties op dit gedicht
| Kluizenaar: | Donderdag, juni 16, 2005 16:16 |
| Gelukkig maar dat je het niet gaat doen. Ik weet precies wat je voelt, ik heb het ook vaak gehad. Wees sterk! En als je behoefte hebt om je verhaal te vertellen. Je kunt me altijd mailen, 'k ben er voor je. Kus Michelle | |
| syllieme: | Donderdag, juni 16, 2005 16:07 |
| wat kan er zo erg zijn dat je liever weg ben van de mensen die van je houden dan dat je bij ze bent. mog je behoefte hebben aan een luisterend oor, mijn oor is best groot dus ik hoor je dan wel xxx sylvana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Longo Ornella | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 16 juni 2005 | ||
| Thema's: | ||