al weer wat jaartjes geleden
ben ik onderuit gegleden
ik had veel vragen om te stellen
maar durfde niet eens te bellen
de persoon in kwestie wist daarmee geen raad
omdat ik handelde niet zo kordaat
is het nu dan echt te laat?
komen jij en ik nooit meer aan de praat?
ik kan het nooit loslaten
wil het graag uitpraten
wat ik nu zeker weet
en nooit vergeet
is dat praten het belangrijkste in het leven is
zelfs als je je in dingen vergis
ben ik dan echt zo blind geweest?
dat mis ik nog het allermeest
te voelen dat zien en voelen het zelfde waren
dan zou ik het nog wel kunnen verklaren
inmiddels is het voorval aan het verjaren
maar ik heb nog steeds dat vreemde gevoel
en zo veel vragen een heleboel
t,was een onzekerheid van mijn kant
even te gevoelig zonder verstand
struikelde ik over mijn eigen voeten
nu wordt het zelfs moeilijk elkaar te groeten
elkaar vertrouwen daar kun je op bouwen
alles kunnen uitleggen
wie heeft het dan voor het zeggen?
is het tijd voor verwerking en rouwen?
en valt het niet meer uit te leggen?
ik heb er vaak verdriet door
voel me op dood spoor
weet dan dat je niet alles in je handen kan hebben
de tijd neemt het mee en lijkt weg te ebben
maar mijn herrinnering eraan
zal altijd blijven bestaan
als een schaduw zal het mij blijven achtervolgen
tot in den eeuwigheid mischien verzwolgen
in de geheimen van het leven
en moet je omwille van vergeven
doorgaan met het heden
en het verleden
krijgt een plaats
zonder haast
had ik maar is voorbij
doorgaan is er nu bij
van het grootste belang
je verdere leven lang
16 06 2005 enja<eva>
Auteur: soulmates eva roelofsen | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 16 juni 2005 | ||
Thema's: |