nieuwe dag
zwijgend starend
naar het niemandsland
dat zich uitstrekt
vlak voor mij
niet wetend
wat er komen gaat
mijmerend gaat
een diepbeschaamde zon
zich verbergen
en laat
een zwarte leegte
achter zich
maar telkens
als ik
de hoop begin op te geven
priemt daar
een gouden speer
door het duistere kleed
en begint er weer
een nieuwe dag
naar het niemandsland
dat zich uitstrekt
vlak voor mij
niet wetend
wat er komen gaat
mijmerend gaat
een diepbeschaamde zon
zich verbergen
en laat
een zwarte leegte
achter zich
maar telkens
als ik
de hoop begin op te geven
priemt daar
een gouden speer
door het duistere kleed
en begint er weer
een nieuwe dag
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Zondag, oktober 14, 2001 16:54 |
| Verrassend .... Het wordt tijd dat ik inderdaad je oude gedichten eens door ga nemen ... :) liefs, Sheena |
|
| mini: | Donderdag, september 06, 2001 05:08 |
| Inderdaad elke dag een nieuw begin! Prachtig Steven! | |
| Lot: | Zondag, september 02, 2001 19:09 |
| Prachtig geschreven!! |
|
| Sheena: | Zondag, september 02, 2001 18:33 |
| Waar zouden we ook zijn, zonder de levensenergie, van een telkens weer overwinnende zon .... Mooi gedicht weer Steven ! take care, Sheena |
|
| Susan&Lieke: | Zondag, september 02, 2001 18:07 |
| Susan: heel mooi liefs lieke en susan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 02 september 2001 | ||
| Thema's: | ||