De straten huilen
en de huizen zijn verlaten.
De donkere wolken in de lucht
zitten al maanden in mijn hoofd.

In de natuur bloeit het leed
en ergens in de bomen
zingt wat verloren een vogel
stervend zijn laatste lied.

Weerkaatsing van mijn pijn
doet de spiegel breken.
evenals mijn ziel barst
door een te groot verdriet.

IJzige wind raast door mijn ziel
en laat liefde verdwijnen.
In de diepste dalen woont
ergens de verlaten de dood.

Regen klettert oneindig neer
zoals mijn tranen vloeien
en de bliksem brandt littekens
net als de pijn in mijn ziel.

Wanhoop schreeuwt vanbinnen
als een gewond dier in de nacht.
Geluk is uit elkaar gespat
als glas dat op de tegels valt.

Aan de zwarte hemel
staan nog wat verloren sterren.
En de maan die schijnt
verloren in de dikke mist

Scherven van het verleden
dalen mee met de storm
om mij steeds plotseling
te vernederen en te vangen.

In elke muziek klinkt
een trieste melancholie.
En in elke stem hoor ik
een diep verstopte pijn.

Terwijl schaduwen vervagen
en de laatste wolven huilen
klinken in de vaag verlichte verte
zachte klanken van hoop.