-Het vermakelijke wikken langs wakken van gemak.-

                                     
                                     Geloof me. Geloof je me?
                                     Ik ben nooit geloofd.
                                     er was eerder mispreizen,
                                     en dat, geloof me maar, blijft.

                                     Nooit ben ik bedaard.

                                     En dit zitten doe ik gelaten
                                     dat gaan gaat me zo zwaar
                                     een gedicht zegt zonder praten:
                                     nooit ben ik bedaard.

                                     Zo licht als de wind.

                                     En morgen werd gisteren
                                     reeds in afkeur verdreven
                                     en vandaag is de toekomst
                                     nooit een bezwaar.

                                     In mijn ogen zit staar.

                                     Wat zorgen mij baard
                                     is dat ik denk, als ik denk al,
                                     niet in eenvoud slechts is
                                     mijn denken verdeeld.

                                     Ik vind niet, ik dwaal.

                                     Ik kom nooit bij morgen
                                     altijd ben ik slechts hier
                                     en als ik al rondkijk
                                     verwordt het vertier.

                                     Nooit ben ik verveeld.

                                     Ingaande impulsen
                                     kloven open mijn hoofd
                                     in lijnen en stippen
                                     zetten zich de beelden beloofd.

                                     Al is in mij hoop.

                                     Dus vraag ik: 'geloof je me?'
                                     Ikzelf doe het niet
                                     Alsjublieft: Geloof me
                                     dat ik niet ben wat je ziet.

                                     Een vogel te kooitje.

                                     De trektocht onttrokken
                                     wikkend en wakkend
                                     met vleugels berooit.

                                     Een vogel te kooitje.

                                     Vol doorgedraaide
                                     ingebouwde klokken,
                                     een verzameling lawaai.

                                     Geloof me. Geloof je me?
                                     Ik blijf onbeloofd.

                                     één tak, duizend tikken.

                                     ongelooflijk, wit lijf.



                                                                                                                              20'06'05.